jueves, 24 de febrero de 2011

I want to break free

No me gusta pensar.
No me malinterpretéis; no intento pasarme todo el día en una especie de estado de meditación zen que mantenga mi mente en blanco, nada más lejos de la realidad. No obstante, me gusta mantenerme ocupado con algo que evite que me ponga a pensar en cosas más profundas. Lástima que, tarde o temprano, siempre llega ese momento en que me encuentro a solas conmigo mismo y no puedo evitar dar rienda suelta al dialogo interior.
Y, últimamente, estas reflexiones giran en torno a una gran pregunta: ¿Hacia dónde estoy encarrilando mi vida?
Es triste, y lamentablemente hay mucha gente que se debe sentir igual que yo, pero con 23 años no tengo ni la más mínima idea de que quiero hacer en el futuro. No sé a dónde quiero ir y no puedo quitarme de encima la sensación de que ahora no hago más que perder el tiempo. No tengo trabajo, mis estudios me aburren, la rutina se me antoja como una soga que se va cerrando alrededor de mi cuello lentamente, asfixiándome. Me siento como un pájaro encerrado en una jaula; rogando día y noche para que la puerta de esta se abra y pueda extender las alas y volar en libertad.
Odio pensar.
Sé que no debería darle tantas vueltas a este tema pero, sinceramente, no puedo evitarlo. Es algo que me asalta una y otra vez en cuanto bajo la guardia creyendo que ya lo he dejado atrás.
Podéis decirme que porque no hago nada para poner fin a esta situación, pero es que no se qué solución puede haber. ¿Intentar encontrar algunos estudios que me motiven más? Tengo un lio mental demasiado grande como para decidirme por algo. ¿Huir y empezar de nuevo en otro lugar? Me faltan cojones para hacerlo. ¿Agachar la cabeza y reprimir todas mis preocupaciones? No creo que acabase muy bien…
En fin, no quiero aburriros con mis lamentaciones, pero he pensado que, tal vez, plasmando por escrito aquello que me preocupa consiga desahogarme un poco. De momento, parece que me siento algo mejor.
Intentaré dejar de preocuparme tanto por esto y dedicarme a vivir el momento. Que la vida es demasiado corta y pasa excesivamente rápido como para perder el tiempo inmerso en reflexiones que no hacen más que deprimirte.
Carpe Diem.


2 comentarios:

  1. Tant de bo sabés què dir-te al respecte... Però saps de sobres que estic igual, i per molt que no sigui un consol: cada dia m'adono que som més i més que estem en la mateixa situació.
    Suposo que el tema és no intentar mirar molt enllà, perquè llavors a un li entra l'agobio d'estar perdent el temps... Decideix quina opció vols:
    1. Tenir diners (treballa de qualsevol cosa, ja sigui per a) marxar, o b) gastar-te'ls)
    2. Sentir-te realitzat (serà el més complicat, però si no pretens cobrar potser trobes alguna cosa relacionada amb el que t'agradi).
    3. Seguir com fins ara, anar tirant.
    ...

    Sento si no sóc molt optimista, però què vols que hi faci... Si trobes una solució, avisa'm!

    ResponderEliminar
  2. Sóc plenament conscient de que, tot i que és una llàstima, no existeix una paraula màgica que pugui solucionar-te la vida en un obrir i tancar d'ulls.
    No obstant, merci per les diferentes propostes.
    I tranquila, no cal que et disculpis per la falta d'optimisme. A la nostra situació es bastant complicat ser-ho.
    Ah, i en cas de que descobreixi alguna solució, no t'amoïnis. Seràs la primera a la que avisi.
    Gràcies pel comentari!

    ResponderEliminar